Courant Normale

Grote rode stofwolken achterlatend hobbelen we verder over de zandweg. Voor ons probeert een jongetje, hooguit een jaar of 5-6 oud, zijn kudde geiten van de weg te jagen. Naast ons lopen een paar vrouwen in prachtig gekleurde doeken gekleed met grote zakken en emmers op hun hoofd. Onder een grote boom zit een groepje oude mannen Bao (mancala) te spelen en een horde kinderen rent “mzungu, mzungu!” roepend, richting onze auto. Het zand is rood, de leemhutten grijs/geel, de hemel strakblauw en het gras, fruit- en palmbomen schitteren in 50 tinten groen. Puur en prachtig: Afrika zoals je je dat voorstelt. (En daar hoef je slechts een paar minuten de stad voor uit te rijden)

Ik kijk uit het raam, geniet van de mooie beelden en blijf mezelf verbazen dat dit de komende paar jaar ons ‘thuis‘ zal zijn. Geen plaatjes uit reisbrochures, national geographic beelden of tropische vakantiekiekjes maar ‘gewoon’ daily business – bizar…

De eerste paar weken heb je zoveel verschillende indrukken en is alles zo overweldigend… Maar inmiddels zijn de overload aan mensen op straat, de duizenden kleine winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen, de armoede die je voor ogen ziet en de openheid waarmee de meeste mensen je tegemoet treden al de alledaagse realiteit en voelt het heerlijk vertrouwd.

Door de weeks zijn we druk bezig met de Swahililessen en in de weekenden genieten we van uitstapjes in en rondom Mwanza; de kinderen zeggen hun eerste zinnen in het Engels en zingen liedjes in het Swahili; afgelopen maandag hebben we onze auto opgehaald en de eerste soort van heimwee golf is achter de rug (net als de griep en Milo’s eerste gat in zijn hoofd [no worries Nonna, alles is weer in orde!]). Bovendien zijn we druk bezig met onze ‘uitzet‘ voor het huis in Bukoba bij elkaar te zoeken/kopen – een heel alledaags leven dus 🙂

P.S. helaas kunnen we alle mooie beelden die we hier zien nog niet echt met jullie delen omdat we ons ten eerste nog niet zeker genoeg voelen om prominent met een camera/smartphone rond te lopen en ten tweede vinden de meeste mensen (buiten de toeristische hotspots om) het ook niet prettig om gefotografeerd te worden. Jullie moeten het voorlopig dus nog even met snelle kiekjes en kinderfoto’s doen – “pole sana” (sorry)

Diashow: (kan even duren tot de foto’s zichtbaar zijn…)