Hello Mwanza

Maandagochtend 9:30. Eigenlijk zouden wij nu in onze Swahili-les moeten zitten, de kinderen zouden op school zijn en de twee Amerikaanse medicijnstudenten aan hun eerste dag als stagiaires in het nabijgelegen ziekenhuis begonnen zijn. Vanuit het peuter-/kleuterschooltje dat aan de woonkamer vast zit zou het luide gelach en gepraat van een stuk of 15 kinderen te horen zijn en in de bijkeuken zouden mensen in en uit lopen: om verse melk te brengen, groente uit de tuin op te halen of druk bezig te zijn met kleren wassen, rijst zeven of op het vuurtje buiten alvast het eten voor de lunch te koken… Maar nee – het is donker en stil in huis. De stroom is (weer eens) uitgevallen en we zitten samen met de twee stagiaires in de grote woonkeuken, drinken koffie of chai (zo noemen ze de thee in het Swahili) en Milo en Ella spelen met hun sinterklaascadeautjes: hoofdlampen. Het regent namelijk. Heel hard. En dan staat het leven hier in Tanzania gewoon even stil.

Dat was ons natuurlijk al tig keer verteld maar het écht bevatten konden we niet. Tuurlijk zou het tempo een tandje lager geschroefd worden, alles zou wat langzamer gaan: mensen zouden te laat komen maar écht stilstaan – voor een paar uur of zelfs een dag? Nee, dat konden we ons niet voorstellen…

Maar het schooltje blijft leeg, niemand verschijnt om te werken en geen enkele taxichauffeur denkt erover na zijn huis te verlaten om de stagiaires door de regen naar het ziekenhuis te moeten rijden. De wegen zijn namelijk overspoeld en bovendien is het ziekenhuis toch leeg: zowel de patiënten als artsen blijven thuis. De enkeling die nog net voor de regen uit huis is gegaan blijft ergens onderweg vastzitten maar de meesten denken er niet eens aan om überhaupt de deur uit te gaan. Winkels worden gesloten, restaurants blijven dicht. We worden dan ook hard uitgelachen als we ons afvragen of onze Swahili-les wel doorgaat – tuurlijk niet, gekke wazungus! (= witte mensen)

We zijn nu sinds ruim 2 weken in Mwanza. Veel voelt al vertrouwd maar er valt ook nog heel wat te leren – en dan bedoelen we niet alleen de taal 😉 De eerste week in Mwanza was heftig, lange “studie”-dagen en we hadden even nodig onze draai en een ritme te vinden. Het dagelijks leven neemt namelijk veel meer tijd in beslag. Er is nauwelijks elektronische huishoudapparatuur en je hebt geen supermarkt waar je al je boodschappen in één keer kunt kopen. Het was dus even uitvinden wat er überhaupt verkrijgbaar is en waar? Groente op de ene markt, rijst en linzen weer ergens anders. Pasta en nutella in de expat-supermarkt, yoghurt en brood maken we zelf… maar inmiddels gaat het super en kunnen we de dagen zo indelen dat er ook nog genoeg tijd over blijft om met de kinderen te spelen!

We voelen ons in Mwanza erg op ons gemak: de mensen zijn vriendelijk, de omgeving is kleurrijk en prachtig, bovendien wonen we (tijdelijk) in een heus kinderparadijs. Mama Kilala is een Duitse vrouw die 47 jaar geleden naar Tanzania verhuisd is. Ze woont in een enorm huis (waar wij tijdens de incountry-training een XL-kamer huren) met gigantische tuin. Maandag- tot vrijdagochtend voert zij vanuit huis een peuter-/kleuterklasje waar Milo en Ella tijdens onze Swahili-les heen gaan. Wij wonen dus quasi ìn de kleuterschool, hoe cool is dat?! (als 2 of 4 jarige 😉 )

De kids doen het sowieso echt fantastisch en passen zich met groot gemak aan de omgeving aan: ze zwaaien vrolijk terug als ze geroepen worden (“mtoto mtoto!” = kind, kind), huppelen rustig over drukke markten, slapen onder een muskietennet en de poppen en knuffels worden elegant op de rug gedragen… We houden het de komende 6 weken dus wel uit 🙂

Diashow: (kan even duren tot de foto’s zichtbaar zijn…)